سایکو و کتابهاش(کافه پیانو)

با وجود کلی نظر مخالف و امتیاز پایینی که تو گودریدز گرفته از اونجاییکه استعداد عجیبی در دوست داشتن کتاب هایی دارم که مورد پذیرش قرار نمیگیرن ام ازش بنویسم.

کافه پیانو نشر چشمه و این چاپی که دست من بود چاپ 48ام بود.اسم کتاب اولین چیزی بود که منو جذب کرد.بعدش چشمم خورد به تعداد چاپش.

از اون کتابایی که بعد مدتها باعث میشه فکر کنی نبابا کتاب ایرانی خوبم داریم.که مثلا بفهمی همه ایرانیا مثل میم مودب پور نیستن.یا مثلا فک کنی چرا همیشه باید دنبال نویسنده های خارجی بگردیم؟حتی اگه اسمشم تا حالا نشنیده باشیم.یا به این فکر کنی که ترجمه نشدن بعضی کتابای ایرانی به زبان های دیگه یه جور اجحاف در حق اونا نیس؟مگه فرهاد جعفری چیش از کالین هوور کمتره یا مثلا از ....خلاصه اینکه بیاید از تولید ملی حمایت کنیم.بعضی وقتا ریسک کنیم و بجای کالین هوور و گابریل زوبین یه کمم فرهاد جعفری و زویا پیرزاد بخونیم.اصن مگه خودمون چشه؟

این نظر شخصی من بود بلافاصله بعد از تموم شدن کتاب.صرفا حسی که کتاب بهم داد رو نوشتم و معتقدم مهم ترین نکته تو نقد کتاب همون حسیه که بعد از تموم کردن داستان بهمون دست میده.چون به نظر من رمان خوندن در درجه اول برام سرگرمیه پس دنبال چیز خاصی نیستم.انتظار شاهکار ندارم.همین که یه متن گرم  و بدون سکته.یه روایت قابل لمس از زندگی با همه اشفتگی هاش و خوبیهاش جلو چشمم بیاره بسه.مشکل این بود که کتاب داستان خاصی نداشت.فراز و فرود آنچنانی نداشت.اما شخصیت اذمای توی داستان مشکلاتشون و حتی اصطلاحات و بددهنی هاشون مشکل کتاب نیست.دنبال قصه های اموزنده برای دانش اموزان مقطع ابتدایی که نمیگردین؟؟؟؟ یه برش از آدمای جامعه بود .مگه تو جامعه نیستن این آدما؟خوب حالا چی میشه یه بارم دنیا رو اصلا از دید یه احمق بی مصرف ببینیم؟؟؟ وقتی امتحانش مجانیه چرا که نه؟

نثر کتاب رو دوست داشتم پر از توصیف و شرح جزییات.اما یخ جاهایی خصوصا اخراش زیاد میشه و یه کم حوصله سربر.میشد کمتر شه.در کل خوندنش تجربه خوبی بود.شاهکار نبود.خب انتظار شاهکار که نداشتیم.کلیدر که نیست..اما تعصب رو بزاریم کنار از خیلی رمانهای خارجی که ترجکه میشن اگه بهتر نبود حداقل در سطح همونا بود.